याठिकाणी दोन वर्षांपूर्वी आलो होतो. रस्ता अजूनही तसाच होता. टेकडीवरचा सूर्यास्त लवकरात लवकर गाठावा म्हणून गाडी वेगाने हाकत चाललो होतो. महामार्गातून गाडी आतल्या दिशेने घेतली. अर्ध्या तासानंतर गावाकडे जाणारा फाटा लागला. तोवर सूर्य बऱ्यापैकी खाली आलेला होता. मुख्य रस्त्यातून आज जाणारा रस्ता अन्य रस्त्याप्रमाणेच पूर्णतः खराब झाला होता. त्यामुळे अर्थातच पोहोचायला उशीर झाला. गावामध्ये पोहोचलो तोवर साडेपाच वाजत आले होते. पंधरा-वीस मिनिटांमध्ये सूर्यास्त होणार होता. गाडी थांबली आणि लगोलग मंदिरांमध्ये पोहोचलो. मंदिराच्या मागच्या बाजूला ती छोटेखानी टेकडी आहे. वर जाण्याकरता अतिशय सुंदर पायरी मार्ग सिमेंटने बांधलेला दिसतो. अगदी वेगाने धावतच आम्ही त्या पायरी मार्गाने वरच्या दिशेने गेलो. माथ्याच्या अलीकडेच डाव्या बाजूला एक लेणी वजा मंदिर दिसून येते. तेच मूळ देवाचे मंदिर आहे, असे म्हणतात. तिथून काही सेकंदातच डोंगराचा माथा लागतो. आम्ही लगोलग माथ्यावर पोहोचलो. पण दुर्दैव... सुर्यास्त झालेला होता आणि संध्याकाळचा संधिप्रकाश अवकाशामध्ये सर्वत्र पसरलेला दिसला. दूरदूरवर सपाट प्रदेश दिसून आला. वाटत होते की आपण या सर्वांच्या वर तरंगत आहोत आणि त्यांच्यावर दृष्टी ठेवून पाहत आहोत. इथला सूर्यास्त निसटला पण वर्षातून एकदा का होईना येथे येण्याची भाग्य लाभले याचेच समाधान वाटले!
