पावसाची एक सर येऊन गेली होती. जूनमध्ये अशा सरी सतत चालूच राहतात. पण संततधार मात्र राहत नाही. यासाठी जुलैची वाट पहावी लागते. जुन मधल्या अशा छोट्या सरीही धरतीला हिरवेगार करत असतात. पाऊस आणि धरणीतून येणारा सुगंध जून व्यतिरिक्त इतर कोणत्याही महिन्यात येत नाही. अशा वातावरणात जुन्नरच्या परिसरात फेरफटका मारण्याचा मोह आवरत नाही. कोणतेही एक ठिकाण निवडायचं आणि प्रवास चालु करायचा. सह्याद्रीच्या डोंगररांगात फिरणारी पावसाळी स्वच्छ हवा मन तृप्त करून टाकते. अशाच एका वातावरणात मांदारणे घाट रस्त्याने भटकंती चालू केली. ओतूरपासून उदापुरात येईस्तोवर समोरचा हटकेश्वर डोंगर दिसत होता. माळशेज मधून आलेले ढग हटकेश्वराच्या माथ्याला धडका देत होते. जणू काही ते महादेवाचा तो डोंगरच लोटण्याचा प्रयत्न करीत असल्याचा भास होत होता. हवेत चांगलाच गारवा भरून आलेला होता. रस्त्यावरची गर्दी तशी तुरळकच होती. उदापुरातून थेट मांदारनेच्या रस्त्याला लागलो. हिरव्यागार वनराईतून हा रस्ता वळणे घेत घाट माथ्याकडे जातो. समोर मांदारनेच्या डोंगररांगा दृष्टीस पडू लागल्या. चक्रीवादळाच्या एका पावसात तशी बरीच हिरवाई तयार झाली होती. त्यामुळे निसर्गचित्रे विविध ठिकाणी तयार झाल्याची दिसली. घाटाच्या खाली गाडी उभी केली व सह्याद्रीच्या शुद्ध हवेचा आस्वाद घ्यायला लागलो.
No comments:
Post a Comment