काही वर्षांपूर्वी जेव्हा पहिल्यांदा गाडी घेऊन कोकणामध्ये गेलो तेव्हा याच घाटाने पहिल्यांदा कोकण दर्शन झाले होते. त्यामुळे येथील रस्ते बऱ्यापैकी ओळखीचे झालेले होते. यावेळी मात्र श्रावणातल्या मान्सूनमधला हा प्रवास होता. बऱ्याच वर्षांपासून या राष्ट्रीय महामार्गावर रस्ता रुंदीकरणाचे काम चालू आहे. मोठ्या प्रमाणात वृक्षतोड देखील झालेली दिसते. रस्ते मोठे झालेत पण जंगलं बोडकी होत चाललीत. निसर्ग आणि विकास यातून कोणतीही एकच गोष्ट निवडणं तसं महाकठीण काम. पण ते आपल्याला करायलाच लागणार आहे….
त्या दिवशी आंबा घाटातून प्रवास करताना पावसांच्या सरींचा आनंद घेत आम्ही घाट चढायला सुरुवात केली. साखरपा ओलांडलं की पुढे फक्त जंगलांचंच राज्य. श्रावणातला पाऊस चालू-बंद होणारा अर्थात केवळ वृक्ष ओले करणारा असतो. धुकं मात्र कायम राहतं. जसेजसे डोंगराच्या जवळ जात होतो तसतशी धुक्याची तीव्रता अधिक गडद होत होती. श्रावणधारा मन प्रसन्न करत होत्या. वळणावळणांच्या त्या रस्त्यावरून प्रवास करताना सह्याद्रीच्या अंगाखांदयांवरून आपण पुढे चाललो आहोत, याची अनुभूती आली. सततच्या पावसाने बऱ्याच ठिकाणी रस्त्यांची परिस्थिती फारशी चांगली नव्हती. त्यामुळे मंदावलेल्या वाहतुकीत हळूहळू निसर्गाचा आस्वाद घेत आम्ही निघालो होतो. घाटमाथ्यावर पोहोचल्यावर पावसाची तीव्रता कमी होती, असं वाटलं. पण धुकं मात्र दाट झालं होतं. आजूबाजूच्या घनदाट वनराईवरून वेगाने वाहणाऱ्या वाऱ्यासोबत धुकं काहीसं कमी जास्त होताना दिसून आलं. यावेळी फार दूरवर पाहता आलं नाही. पण मान्सूनच्या आणखी एका रूपाला या घाटातून वेगळ्या दृष्टीने पाहता आलं, याचं समाधान आहे.
