महामार्ग-६६ वरून १६६ च्या दिशेने (दाभोळे - विलवडे - ओणी रस्ता)

पणजीवरून परतताना उशीर झाल्यामुळे आम्ही त्या दिवशी रात्री राजापुरातच मुक्काम केला होता. सकाळी लवकर उठून पुण्याच्या दिशेने प्रयाण सुरू केले. श्रावणातला पाऊस नेहमीप्रमाणे अधून मधून कोसळतच होता. अचानक एखादी जोरात सर यायची, रस्ता पूर्ण ओला करून जायची आणि मग सर्व काही शांत व्हायचं. मध्येच सूर्याचे दर्शन देखील होत होतं. उन्हापावसाच्या या खेळामध्येच आम्ही मुंबई-गोवा महामार्गावर वेगाने प्रवास करत होतो. याच महामार्गावरील वाटूळ गावाच्या थोडं पुढे उजव्या बाजूला आंबा घाटाच्या दिशेने जाणाऱ्या रस्त्याला आम्ही लागलो. एका अर्थाने सह्याद्रीतल्या जंगलांमध्ये पुन्हा प्रवेश केला होता. रस्ता जवळपास एकपदरीच होता. परंतु त्यावर कुठेही खड्डे नाहीत. काळ्या-कुळकुळीत आणि पावसाने स्वच्छ झालेल्या त्या नागमोडी रस्त्यांवरून आमचा प्रवास चालू झाला. महामार्गातून आतल्या रस्त्यावर वळलं की कोकणातील ग्रामजीवन अनुभवयास मिळतं. इथली शेती, घरं आणि परिसरातील वस्त्या सर्वकाही अनुभवत आणि मजल दरमजल करत आमचा प्रवास सुरू होता. दृष्टी जाईल तिथवर फक्त जंगलच जंगल. अधूनमधून कोसळणाऱ्या श्रावणधारा आणि अचानक पणे होणारं सूर्यदर्शन या निसर्गखेळात फारच मजा येत होती. अशा रस्त्यांवरून तासनतास प्रवास करणं म्हणजे स्वर्गसुखच! कुठेतरी घनदाट झाडी असणाऱ्या डोंगरावरून छोटे छोटे धबधबे कोसळताना दिसायचे. जवळच्या नदीला ते मिळत असावेत. ही नदी म्हणजे मुचकुंडी नदी होय. तिच्या नागमोडी प्रवाहाच्या समांतर आमचा प्रवास सुरू होता. कधी कधी डाव्या बाजूला तीचे दर्शन देखील होत होते. वाहती नदी पाहिली की खरोखरीच निसर्ग चित्र डोळ्यासमोर उभं राहतं. सृष्टीची अशी विविध रूपे डोळ्यात साठवत आम्ही रत्नागिरी-सोलापूर महामार्गाला लागलो. आणि पुन्हा एकदा रस्त्यांवरील गर्दीचा भाग होऊन गेलो.